مریم وطن پور

مریم وطن پور : .چیزهای زیادی‌رو باید ندیده گرفت، خیلی زیاد، و چیزهای بیشتری‌ رو باید به بعد موکول کرد.. آدم‌ها در همیشه‌ی تاریخ فرداها رو جدی گرفتن ، همگی در سکوت قلبشون باور دارن که نور روشنی‌بخشی هست که قراره همه چیز رو عوض کنه و در یکی از همین فرداها از راه برسه، چرا فردا؟! .چون در دیروز و امروز نبود، اما نمیشه که اصلا نباشه، میشه؟ و ممکن نیست همیشه همینطور بمونه و عوض نشه، ممکنه؟ چون به لطف محال ایمان دارن، لطف محال؟ چیزی شبیه نور روشنی‌بخش زیر و رو کننده‌ی همه چیز .همون ” باور ” همون “ایمان”