خلاصه تجربه جالبی بود و ادامه دار تا پایان ترم
ولی جالب‌تر از تدریس آنلاین برایم این بود که فهمیدم بیشتر از گذشته عاشق دانشجویان عزیزم هستم ....بسیار دلتنگ بودم ....کلی حرف نگفته و دلم پر میکشید که یک لحظه بتونم ببینمشون ....حضورشون در کلاس ،لبخند زیباشون ،عکس العملهای جالب و ....خلاصه خیلی جاشون خالی بود ....انقدر دانشگاه بدون حضور عزیزانم دلگیر بود و سکوت سنگینی داشت و نمیدونم شاید اگر پارمیدا نبود یک لحظه نمیتونستم درس بدم .....
امروز مطمئن شدم حتی اگر سیستم از خونه وصل نشه دیگه به دانشگاه بدون دانشجو نمیرم ...چون بدون دانشجوهام حضور من در اونجا سخته ....الان در سکوت فریاد میزنم که عاشق تک تکتون و تمام ثانیه های در کنارتون بودن هستم عزیزان دلم ....برایم سلامت و شاد بمانید تا همیشه و مانا باشید بر قله های موفقیت ....به امید دیدار زود زود زود
دیدگاه شما