هر بار که در کاری موفق می شدم، کسانی بودند که پا به پایِ من، شاد می شدند، کسانی که مرا از خودشان می دانستند و شادیِ من ، عمیقاً خوشحالشان می کرد.
و من بدونِ درنگ این آدم هایِ ناب را برایِ ابدِ بودنم و برایِ همنشینی ذخیره می کردم.
شاید آدم هایِ کمی اطرافِ خودم نگه داشتم ، اما بهترین هایِ جهان را دارم. و دور تر ایستاده ام؛ از دیگرانی که هم سویِ باورهایم نیستند، که بودنم ، عقایدم و لبخندم ، آزارشان می دهد!
دلیلی ندارد با کسانی معاشرت کنم که شادی و خوشبختی ام غمگینِ شان می کند، دلیلی ندارد بمانم و آرامشِ خودم و آن ها را خراب کنم!
ترجیح می دهم همه را دوست داشته باشم ، پس دور تر می ایستم تا آدم ها فرصت نکنند تصوراتِ من از خودشان را خراب کنند.
آموخته ام از آدم هایی که هم فرکانسِ من نیستند فاصله بگیرم ، قبل از اینکه از دوست داشتنشان پشیمانم کنند،
قبل از اینکه کار را به جاهایِ باریک بکشانند !
آخرین خبر
دیدگاه شما