به نقل از الشرق الاوسط، پدر و مادر «لولا» می گویند: هنگامی که بیمارستان را با فرزندشان ترک کردند، می توانست سرش را به تنهایی نگه دارد.
ممکن است دلیل این امر، نسبت توده عضلات موجود در کودک در مقایسه با وزن او باشد چرا که در زمان ولادت، تنها ۲.۵ کیلوگرم وزن داشته است.
پدر این دختربچه درباره لحظه ای که پی برد کودکش می تواند به تنهایی روی پاهایش بایستد، می گوید: در یک ماهگی ناآرام بود و تلاش می کردم با قراردادنش روی پاهایم، آرامش کنم. اما به جای نشستن، ایستاد و زانوهایش خم نشد. در هفته های بعد بارها این کار را تکرار کردم و به خودم می گفتم وقتی در حالت ناآرامی و گریه می تواند چنین کاری را انجام دهد، حتمال در حالت آرامش هم می تواند این کار را انجام دهد.
او ادامه داد: می خواستم به لولا کمک کنم اما او خود می توانست وزرنش را تحمل کند و روی پایش بایستد. به نظر می رسد همه این موضوع را موضوعی نامأنوس می دانند و معتقدند که حتی نشستنش در این سن عادی نیست.
مادر این دختربچه هم می گوید: به نظر می رسد لولا از چیزی که هست، بزرگتر است. نمی خواهم قبل از زمانش بزرگ شود هرچند که پس از ایستادن، منتظریم اولین قدمش را بردارد.
دیدگاه شما