به طور سنتی، از عسل به عنوان ماده‌ای خواب آور، مسکن گلودرد و حتی التیام بخش زخم استفاده می‌کنند؛ برخی مطالعات نشان داده است، افرادی که به مدت ۳۰ روز از مخلوط عسل و دارچین استفاده کردند موفق شده اند سطح مقاومت به انسولین بدن خود را کم کنند همچنین ۸۰درصد از مواد تشکیل دهنده عسل را گلوکز و فروکتوز تشکیل می دهد که این مواد در عسل مانند دیگر شیرین کننده‌ها باعث بالا رفتن قندخون نمی شوند.
یک مطالعه پژوهشی نشان داده است که خوردن حتی نصف یک قاشق چایخوری دارچین در روز هم قادر به کاهش قندخون بیماران دیابتی است که به طور نامنظم کنترل شده اند، مطالعه دیگر روشن کرده است که اجزای تشکیل دهنده دارچین می توانند باعث کم شدن و پیشگیری از مقاومت به انسولین شوند.
مرکز اشتها در مغز دارای گیرنده‌های انسولین است. هنگامی که فردی به عارضه مقاومت به انسولین دچار می شود، بخش عمده انسولین قادر به رسیدن به این گیرنده‌ها نیست، غده لوزالمعده به تولید بیش از پیش انسولین ادامه می دهد تا سطح گلوکز خون را پایین نگاه دارد و این شرایط باعث تداوم پراشتهایی می شود.
مخلوط عسل و دارچین قادر به تعدیل بعضی از اثرات مقاومت به انسولین است و بیمارانی که این چای را نوشیده اند اظهار می‌کنند که کم اشتهایی و بی میلی نسبت به کربوهیدرات‌ها را تجربه کرده اند.
مقاومت به انسولین به طور ویژه در میان زنان بیشتر است؛ اضافه کردن عسل و دارچین به رژیم غذایی می تواند راهی دلپذیر برای کنترل این عارضه و کمک خوبی برای کم شدن وزن باشد. اگرچه دستورالعمل‌های بسیاری برای تهیه این چای وجود دارد، اما دستور اصلی تهیه آن بسیار ساده است:
یک بخش دارچین به نسبت ۲ بخش عسل
یک فنجان آب داغ روی دارچین بریزید و نیم ساعت آن را در آب داغ بخیسانید.
بعد از سرد شدن مخلوط آب و دارچین، عسل را اضافه کنید.
نصف این چای را قبل از خواب و باقیمانده آن را صبح بنوشید.
از آنجایی که ممکن است این چای باعث کاهش قند خون شود، بهتر است بیماران در مورد مصرف آن با پزشک معالج خود مشورت کنند.
دیدگاه شما