به گزارش پایگاه خبری نشان :

ادعای اصلاح‌طلبان همواره این بوده که هرگاه ماشین رأی خود را راه انداختند پیروز انتخابات شدند اما امروز وقتی به چهره آنها می نگریم یا مواضع شان را رصد می‌کنیم، هرچند نتیجه عملکرد مجلس یازدهم و دولت رئیسی را به نفع خود می‌دانند اما نمی‌توانند اضطراب و نگرانی‌شان را پنهان کنند.

بعد از آنکه ترامپ از برجام خارج شد عملا پروژه دولت روحانی شکست خورد و جریان رقیب هرچه در 5 سال گذشته طعنه و کنایه از حامیان روحانی شنیده بود، ظرف 3 سال همه را برای آنها جبران کرد. جامعه نیز در شوک اغمای برجام هیچ انگیزه ای برای حضور حداکثری در پای صندوق رأی نداشت چون از یک طرف می دانست از دولت روحانی و همفکران او در مجلس دیگر آبی گرم نمی شود و از طرف دیگر به نتیجه بخشی شعارهای اصولگرایان با دیده تردید می نگریست چراکه احمدی نژاد نیز از این جنس شعارها فراوان داد اما در 2 سال آخر دولتش مانده بود چه کند.

با این وجود طیف سیاسی حاکم بر مجلس یازدهم و دولت سیزدهم در انتخاباتی کم رونق زمام امور را به دست گرفت. نکته جالب آنکه نمایندگان مجلس فعلی هر چه گذشت متوجه شدند شعارهای پرطمطراق آنها بیشتر مصرف ژورنالیستی دارد تا آنکه قابلیت عملیاتی شدن داشته باشند. این مجلس تا به امروز نه توانسته وزیری را استیضاح کند و نه قانونی را از تصویب بگذراند که جامعه را به وجد آورد. نمایندگان کنونی با دولت رئیسی رودربایستی داشته باشند اما بر سر نقد تند و تیز دولت حسن روحانی از هم سبقت می گرفتند.

حال سئوال آن است که چرا اصلاح طلبان مضطرب هستند؟ پاسخ روشن است اصلاح طلبان شرط پیروزی خود را در انتخابات حضور پرشور مردم می دانند، از آنجا که زمان زیادی از دولت حسن روحانی نگذشته جامعه همچنان اوضاع نامطلوب آن دوره را به یاد دارد، از طرفی دیگر اصولگرایان نیز نه در دولت و نه در مجلس نتوانستند انتظارات جامعه را در هیچ سطحی تأمین کنند،‌در چنین شرایطی حتی اگر اصلاح طلبان شعارهای رویایی هم سردهند، بعید است تلاش آنها در مردم هیجانی برای مشارکت پرشور پدید آورد.

حال باید منتظر ماند و دید آیا تا یک سال آینده اتفاقی می افتد که جامعه را درباره رقابت های سیاسی و اینکه پیروز انتخابات چه جناحی باشد حساس کند یا خیر؟